دنارت، دیه ای است از جمله دیه‌های کراج (کرارج) شهرستان اصفهان، در کنار رودخانه‌ی زاینده رود و در جنوب جاده اصفهان به براآن و رویدشت که محیطی بسیار باصفا و سرسبز دارد.

فیزادان/ پیزادان/ فیزیدان، در دهستان کراج(کرارج) در جنوب شرقی اصفهان قرار­گرفته­است. این دیه، دیهی بزرگ محسوب­می‌شود زیرا در سال 1355، 398 تن جمعیت داشته­است و اینک بی­شك جمعیت بیشتری دارد.[ در سال 1389، ۷۴۳ نفر جمعیت داشته­است.] ناحیه­ی کراج نیز یکی از نواحی آباد، سرسبز و خرم اصفهان است و به حکم وجود نام‌های کهن در آن چون دنارت، ردّان، گودران(گودرون) و چریان، یکی از نواحی کهن تمدن و سکونت ایرانیان قدیم بوده­است اما اکنون، به دلیل نزدیکی با شهر اصفهان، شهرگرایی در آنجا سخت نفوذ­دارد و از شیوه­های سنتی کهن، در شؤون زندگانی کمتر نشانی در دست است. اثر تاریخی در این نواحی کمتر وجوددارد و جز مسجدجامع دشتی، در نواحی اطراف، اثر مهم باستانی به­چشم­نمی‌خورد.

ردان، روستایی است در جنوب شهر اصفهان، بعد از محله­ی یونارت، که فاصله­ی آن از شهرستان(جی) حدود 3 کیلومتر است. این نام ترکیبی از رد و ان نشانه­ی جمع و فراوانی است. رد در اوستا به معنی بزرگ، سرور و پیشواست؛ به ویژه بزرگ­مینو را رد می‌گفتند. در نزد ایرانیان باستان هر چیز که نیک و سودمند باشد، درخور ستایش است. برای ستودن موجودات نیک، از هر تیره­ی آنها، نمونه­ای را که بی­کاست و برازنده بود برمی­گزیدند و آن را که رد آن تیره شمرده­می‌شد، می‌ستودند(شفقی، 1353: 182).

نام اين محله برگرفته از نام شهيد كشوري است. شهید کشوری در تیرماه 1332 در خانواده­ای متوسط به­دنیا آمد. از شجاعت پدرش همین بس که با وجود داشتن پست ریاست ژاندارمری در یکی از شهرهای شمال، به مبارزه با شخصیت­های سیاسی پرداخت و در آخر، مجبور به استعفا شد و پس از آن به کشاورزی پرداخت.

در انتهای چهارباغ­بالا و در پای کوه­صفه، در زمینی مربع و مسطح، به دستور شاه­عباس باغ بزرگی احداث­شد که چهارگوشه­اش به چهار برج آراسته­بود و یک میلیون و کسری ذرع مساحتش می‌شد. این باغ چون به امر شاه­عباس بنا شده­بود، به باغ عباس­آباد و به واسطه­ی وسعتی که داشت، به هزارجریب نیز معروف­بوده­است. این ناحیه که در طرف جنوبی رودخانه است، از نظر آب و هوا از بهترین محلات است.

هزارجریب کوچک، باغ‌های وسیعی بود که سعادت­آباد نام داشت و پیش از شاه­عباس دوم، محل آن برای سکونت گبران(زردشتیان) اختصاص­داده­شده­بود. شاه­عباس دوم، گبران را به انتهای جلفا کوچانید و در سال 1056 هـ.ق، دستورداد باغ وسیع سعادت­آباد و قصرهای سلطنتی آن را احداث­کنند. باغ سعادت­آباد بین پل سی­و­سه­چشمه و پل­خواجو در حاشیه­ی جنوبی رودخانه قرار­داشت و این دو در حقیقت، در حکم یک باغ بزرگ محسوب می‌شد و رودخانه­ی زاینده­رود از وسط آنها جریان داشت.

مسجد در لغت به معنی محل و موضعی که در آنجا سجده­کنند و محلی که مسلمانان در آن نماز­گزارند و هر محلی که در آن عبادت­کنند آمده­است(معین،1357: ذیل مسجد).

تخت­فولاد، تنها گورستان باقی‌مانده از قبرستان­های متعدد دوران اسلامی شهر اصفهان است. این گورستان با قدمتی حداقل از سده­ی 4 ه.ق تاکنون، در جنوب شرقی شهر در کنار زاینده‌رود گسترده است و به نام­های لسان‌الأرض، بابا رکن‌الدین و سرانجام تخت­فولاد نامیده­شده­است.

محله­ی همت‌آباد واقع در منطقه­ی 6 اصفهان با حدود 63 هکتار مساحت، یکی از بافت‌های فرسوده­ی اصفهان محسوب­می‌شود. نام پیشین این محله، مفت­آباد بود که در وجه تسمیه­ی آن گفته­شده چون زمین‌های این قسمت با قیمت بسیار پایین به فروش می‌رسید، به این نام معروف شده­است. گرجیانی که به اصفهان مهاجرت می­کردند جز در ناحیه­ی فریدن، در مفت­آباد و نجف­آباد سکنی­گزیدند(www.kartvelebi.persianblog.ir).

آبشار در لغت، به اين معانی آمده­است: آب جوی یا نهری بزرگ که از بلندی با شدت فروریزد، از آب و شاریدن به معنی فرو­ریختن؛ سنگ مشبک که بر دهانه­ی ناودان‌ها نصب­کنند(دهخدا، 1372: ذیل آبشار).

مرحوم صدر، خیابانی از جانب جنوب پل­خواجو تا دروازه­ی تخت­پولاد طرح انداخت که به چهارباغ امین­آباد معروف­شد و امروز به نام خیابان فیض شناخته­می‌شود(جابری انصاری، 1378: 187).

در اصفهان دو باغ­نگار داشته­ایم یکی در چهارباغ صدری و یکی در قسمت جنوبی سی­و­سه­پل در چهارباغ بالا.

منطقه شش شهرداري اصفهان با مساحت 6.600 هکتار، از شمال به  پل سی و سه پل در مسیر زاینده رود تا پل بزرگمهر، از جنوب به پل اشکاوند در مسیر ریل راه آهن تا پل راه آهن، از شرق به  پل بزرگمهر در کسیر رودخانه تا پل اشکاوند و از غرب به  پل راه آهن در مسیر بزرگراه شهید دستجردی تا سی و سه پل محدود مي شود.